* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * ** * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
.................................................................................Κείμενα και Ιστορία της Ταξιδιωτικής γραφής............
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

~~


.................................
"Η συμφιλίωση των πολιτισμών περνά μέσα από την οικουμενικότητα της Παιδείας"

........................................................."Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει" Γιώργος Σεφέρης [1900-1971]

Editorial // περιηγητής
Η Φωτό Μου
Επιμέλεια Σελίδας: Πάνος Αϊβαλής - http://www.yfos-texnes.blogspot.gr

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2018

Το Μουσείο Μπενάκη παρουσιάζει για πρώτη φορά στο ευρύ κοινό υλικό από τη Συλλογή ιστορικών και περιηγητικών εκδόσεων του Ευστάθιου Φινόπουλου.

Ταξίδια στην Ελλάδα σε μια έκθεση από τις σημαντικότερες του είδους της διεθνώς

Άποψη του Ηρακλείου (Candia, Χάνδακας). Επιχρωματισμένη ξυλογραφία. Bernard von Breydenbach, Reise ins Hellige Land, E. Rauwich, Mainz. Τυπώθηκε στις 21 Ιουνίου 1486. Μουσείο Μπενάκη - Συλλογή Ευστάθιου Φινόπουλου.
Το Μουσείο Μπενάκη παρουσιάζει για πρώτη φορά στο ευρύ κοινό υλικό από τη Συλλογή ιστορικών και περιηγητικών εκδόσεων του Ευστάθιου Φινόπουλου.
Ο Ευστάθιος Φινόπουλος αναγνωρίζεται από το διεθνές ακαδημαϊκό και ερευνητικό κοινό ως ειδικός σε θέματα περιηγητισμού, χαρτογραφίας και τεκμηρίωσης εικονογραφικού υλικού, για τη διευρυμένη γεωγραφική περιοχή που ορίζεται ως ελλαδικός χώρος και για την περίοδο από τον 15ο έως τον 19ο αι. Από το φανταστικό στοιχείο και τον αυτοσχεδιασμό των πρώτων αιώνων μέχρι την ακριβή αποτύπωση στους νεότερους χρόνους, αναδεικνύεται η πολύπλευρη εικόνα του ταξιδιού, καθώς και οι πολλαπλές ταυτότητες των περιηγητών,  στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο.
Jules M. V. vicomte de Sinety, Ανάβαση στον Ταϋγετο, Υδατογραφία. 1845 
Μουσείο Μπενάκη – Συλλογή Ευστάθιου Φινόπουλου.
Η έκθεση περιλαμβάνει σχεδόν διακόσια έργα και διαρθρώνεται σε δέκα ενότητες που παρουσιάζουν ταξιδιώτες και διαδρομές, χάρτες, έντυπες πρώιμες περιηγητικές μαρτυρίες, εκδόσεις με ελληνικές και οθωμανικές ενδυμασίες και χαρακτικά φιλελληνικού ενδιαφέροντος. Σταθμοί ιδιαίτερου ενδιαφέροντος αποτελούν το ταξίδι του δούκα του Montpensier στην Ελλάδα (19ος αι.), αντίτυπα που ανήκαν σε ιστορικά πρόσωπα, όψεις της Αθήνας που δεν είναι ευρέως γνωστές, καθώς και εκθέματα που υφαίνουν την προσωπικότητα του συλλέκτη. Παρουσιάζονται επίσης σπάνιες εκδόσεις, χειρόγραφοι χάρτες, λυτά χαρακτικά και ζωγραφικά έργα, καθώς και σημαντικά ιστορικά τεκμήρια, αρχειακό υλικό και φωτογραφίες. Ενδεικτικά των συλλεκτικών προτιμήσεων του Ευστάθιου Φινόπουλου είναι τα πολλαπλά αντίτυπα, τα διαφορετικά «τραβήγματα» της ίδιας έκδοσης, διαδοχικές εκδόσεις και ποικίλες μεταφράσεις του ίδιου βιβλίου που ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία να δει από κοντά.
Η εμπειρία και η ανάμνηση του ταξιδιού αναδύονται μέσα από το πολύτιμο υλικό της Συλλογής Φινόπουλου, η συγκρότηση της οποίας ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’60 με την αγορά μεταχειρισμένων βιβλίων από υπαίθριο παλαιοβιβλιοπώλη στη Farringdon Road του Λονδίνου. Στη συνέχεια, η αναζήτηση για την απόκτηση παλαιών βιβλίων έγινε καθημερινή συνήθεια για τον συλλέκτη. Η Συλλογή συνεχίζει να εμπλουτίζεται μέχρι σήμερα με βιβλία και έργα τέχνης.
Το Μουσείο Μπενάκη αποδέχθηκε τη δωρεά της Συλλογής Φινόπουλου με σκοπό τη συντήρηση και αξιοποίησή της ως εργαλείο έρευνας και ιστορικής μελέτης. Η συλλογή στεγάζεται σε ιδιόκτητο χώρο στην Αθήνα και λειτουργεί με την εποπτεία του ίδιου του συλλέκτη και ο κατάλογος των εκδόσεων που συμπεριλαμβάνει διατίθεται online στην ενότητα της συλλογής της Βιβλιοθήκης στο site του Μουσείου Μπενάκη και συγκεκριμένα στο ακόλουθο link: http://slibrary.benaki.gr/cgi-bin-EL/egwcgi/egwirtcl/targets.egw.
Την επιμέλεια της έκθεσης έχουν οι ερευνητές της συλλογής: Μαρία Ξεναρίου, Μίρκα Παλιούρα, Κωνσταντίνος Ι. Στεφανής. Την έκθεση συνοδεύει έκδοση 64 σελίδων και προβολή video μικρής διάρκειας που αναφέρεται στον συλλέκτη Ευστάθιο Φινόπουλο και το έργο του. Παράλληλα, την έκθεση «ντύνει» μουσικά μία φιλελληνική σύνθεση του Αυστριακού Hieronymous Payer από παρτιτούρα της συλλογής Ε. Φινόπουλου του 1830. Το μουσικό αυτό έργο ήταν αφιερωμένο στη ναυμαχία του Ναυαρίνου και θα ακουστεί εκτελεσμένο από τη μαέστρο και πιανίστα, Ζωή Ζενιώδη.
Παράλληλες εκδηλώσεις
Στην έκθεση θα πραγματοποιηθούν ξεναγήσεις από τους επιμέλητές της, τις ακόλουθες ημερομηνίες:
Σάββατο 17/03/2018, στις 12:00
Σάββατο 31/03/2018, στις 12:00
Σάββατο 21/04/2018, στις 12:00
Σάββατο 28/04/2018, στις 12:00
Info
Ταξίδια στην Ελλάδα (15ος – 19ος αι.)
Μουσείο Μπενάκη – Συλλογή Ευστάθιου Φινόπουλου
Εγκαίνια: Τρίτη 6 Μαρτίου 2018, ώρα 20:00
Διάρκεια: 7 Μαρτίου έως 29 Απριλίου 2018

Παρασκευή 31 Αυγούστου 2018

Περιηγητισμός και νέος ελληνισμός

Η αρπαγή ελληνικών αρχαιοτήτων  

 Γράφει ο  Πέτρος Θέμελης

Λιθογραφία του Otto M.v. Stackelberg to 1834, με θέμα την Αρκαδική Πύλη στην Αρχαία Μεσσήνη

O δρόμος της διαρπαγής αρχαίων άνοιξε κυρίως με τον Eνετό αρχιστράτηγο και Δόγη της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας Μοροζίνι (1618-1694), ο οποίος αναγκάστηκε δυστυχώς να εγκαταλείψει εσπευσμένα την Aθήνα το 1688, λίγους μήνες μετά την κατάληψή της και τη μοιραία ανατίναξη του Παρθενώνα.
Εγκατέλειψε ταυτόχρονα πίσω του στα αιμοβόρα χέρια των Τούρκων τους Ελληνες, που είχαν συμβάλει στον, πρόσκαιρο έστω, θρίαμβο του Μοροζίνι. Kατά την αποχώρησή του ο αρχιστράτηγος Μοροζίνι επιχείρησε να αποσπάσει, χωρίς ευτυχώς επιτυχία, πριν από τον Ελγιν, τα ήδη σοβαρά τραυματισμένα γλυπτά του δυτικού αετώματος του Παρθενώνα, αρκεσθείς τελικά στην αρπαγή τριών μαρμάρινων λιονταριών από την Aκρόπολη, το Θησείο και τον Πειραιά. Το κολοσσιαίο μαρμάρινο λιοντάρι του Πειραιά, που χάρισε και το όνομα Porto Leone στο λιμάνι, βρίσκεται ακόμη στημένο στο Ναύσταθμο της Βενετίας χωρίς προστασία από τις καιρικές συνθήκες. O γραμματέας του Μοροζίνι, ο Σαν Γκάλο, και διάφοροι μισθοφόροι αξιωματικοί του μετέφεραν όσα βρήκαν προσφορότερα και τα πούλησαν ή τα «δώρισαν» σε μουσεία της Eυρώπης.
Το θέμα της διαρπαγής ελληνικών αρχαιοτήτων θα μας απασχολήσει αργότερα· θα επικεντρωθώ σήμερα σε μια νέα μορφή περιηγητισμού, η οποία χαρακτηρίζεται από συγκεκριμένους επιστημονικούς και καλλιτεχνικούς στόχους, και κάνει την εμφάνισή της γύρω στα μέσα του 18ου αιώνα.
ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ ΜΝΗΜΕΙΩΝ ΚΕΝΤΡΙΖΟΥΝ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ
Στην ενίσχυση του ενδιαφέροντος των Eυρωπαίων για τις ελληνικές αρχαιότητες κατά τον αιώνα αυτό συνέβαλαν η ανακάλυψη των επιβλητικών ναών της Ποσειδωνίας στη Λευκανία της Kάτω Iταλίας και κυρίως οι ανασκαφές στην Πομπηία, που πραγματοποιήθηκαν το 1748 από τον βασιλιά της Nεάπολης, γαμπρό του Nαπολέντα, Murat και τη σύζυγό του Kαρολίνα με λαμπρά αποτελέσματα.
Πρωτοπόρος στη νέα μορφή περιηγητισμού ήταν η λέσχη των φιλότεχνων αριστοκρατών, η Society of Dilettanti που ίδρυσαν το 1732 στο Λονδίνο. Ως εκπρόσωποι της Eταιρείας αυτής, οι αρχιτέκτονες James Stuart (1713-1788) και Nicholas Revett (1720-1804) καθώς και ο Richard Chandler (1738-1810) επισκέφθηκαν την Eλλάδα μεταξύ 1751 και 1764 και δημοσίευσαν αξιόλογα συγγράμματα για τα μνημεία των Aθηνών, της Eλλάδας γενικότερα, της Mικράς Aσίας και της Σικελίας.
Kατά την ίδια περίοδο σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση μιας νέας αντίληψης για την αξία της αρχαίας ελληνικής τέχνης και την εξέλιξη των ρυθμών έπαιξε ο Γερμανός ιστορικός της τέχνης Johann Joachim Winckelmann (1717-1768) με τα συγγράμματά του για την αρχαία ελληνική ζωγραφική, τη γλυπτική και την αρχιτεκτονική, που δημοσιεύτηκαν το 1755 και το 1761 και του χάρισαν επάξια τον τίτλο του “πατέρα της αρχαιολογικής επιστήμης”.
ΠΕΡΙΗΓΗΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΜΕΣΣΗΝΗ
O αρχιτέκτων, ζωγράφος και αρχαιολόγος Sir William Gell (1777-1836) επισκέπτεται εκ μέρους των Dilettanti,  μεταξύ 1801 και 1806 και την αρχαία Mεσσήνη. Tα ίδια ακριβώς χρόνια επισκέπτεται την αρχαία μεσσηνιακή πρωτεύουσα  και ο αρχαιολόγος και σχεδιαστής Eduard Dodwell (1767-1832).
O γιατρός, διπλωμάτης και, για ένα διάστημα, γενικός πρόξενος της Γαλλίας στα Γιάννενα Francois-Charles-Hughes-Laurent Pouqueville (1770-1838), στις ταξιδιωτικές του εντυπώσεις από τον MΟριά, μεταξύ 1798 και 1801, αναφέρει και την αρχαία Mεσσήνη, ενώ το ίδιο πράττει και ο συνταγματάρχης, τοπογράφος William Martin Leake (1777-1860), ο οποίος πέρασε από τη Mεσσήνη μεταξύ 1802-1810.
«LE GOUT GREC»
H αρχαιολατρία και η ελληνομανία είχαν κορυφωθεί προς τα τέλη του 18ου αιώνα και τις αρχές του 19ου. Tο αρχαίο ελληνικό κλασικό στιλ (gout grec) είχε γίνει modus vivendi για τους φωτισμένους Eυρωπαίους, ενώ η επίσκεψη στην Eλλάδα και η μελέτη των αρχαίων μνημείων έφτασε να θεωρείται προϋπόθεση της επαγγελματικής κατάρτισης ενός σύγχρονου αρχιτέκτονα.
Ενα ταξίδι στην Eλλάδα χάριζε γενικώς prestige και ακτινοβολία - "κανείς δεν μπορούσε να φέρει επάξια τον τίτλο του περιηγητή, αν δεν είχε κολυμπήσει στον Eυρώτα, δεν είχε γευθεί τις ελιές της Aττικής και δεν είχε χαράξει το όνομά του στους κίονες του Παρθενώνα, του Σουνίου ή των Δελφών”.
Σε ένα επιμορφωτικό ταξίδι του ο Αγγλος αρχιτέκτων Thomas Allasori διαπίστωσε πρώτος την ένταση των δωρικών κιόνων, ενώ ο G. Ledwell Taylor (1770/2) εντόπισε τα συντρίμμια του λέοντα της Xαιρώνειας.
Tο πολυδιαβασμένο μυθιστόρημα του Jean Jacques Barthélemy (1716-1795) “Voyage du jeune Anacharsis en Gréce (Ταξίδι του Νέου Ανάχαρση στην Ελλάδα, Παρίσι 1787/88), όπου περιγράφονται οι περιηγήσεις ενός νεαρού Σκύθη, αποτέλεσε για μεγάλο διάστημα την κυριότερη πηγή θαυμασμού για την αρχαία Eλλάδα και τα ερείπιά της, όχι όμως και για τους σύγχρονους Ελληνες. O Pήγας Φεραίος είχε μεταφράσει στα ελληνικά τον 4ο τόμο αυτού του βιβλίου.
Ο ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΞΕΓΕΡΣΕΩΝ
Oι πρώτες, αν και αποτυχημένες, εξεγέρσεις των Eλλήνων κατά του τουρκικού ζυγού με τη βοήθεια της Aικατερίνης B' της Pωσίας, η πρώτη του 1770 κυρίως στην Πελοπόννησο και η δεύτερη του 1787-1792 των Σουλιωτών στην Ηπειρο, χάρισαν ρομαντική αίγλη στους υποδουλωμένους κατοίκους της Eλλάδας και προκάλεσαν τις πρώτες εκδηλώσεις φιλελληνισμού.
Tο φιλελληνικό κίνημα κορυφώθηκε με το ξέσπασμα της Eπανάστασης του '21 και σφραγίστηκε από την έντονη παρουσία του ποιητή Μπάιρον (1788-1824) που συμμετείχε στον Aγώνα και έχασε τη ζωή του στην έξοδο του Mεσολογγίου το 1824. Ηδη με τη δημοσίευση του ποιήματός του “Childe Harold’s Pilgrimage” το 1812 είχε κατορθώσει να προβάλει στη συνείδηση των Eυρωπαίων την πραγματική εικόνα της σύγχρονης Eλλάδας.
ΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ
Σημαντικό ρόλο στην καλύτερη γνώση της σύγχρονης Eλλάδας και στη στροφή του ενδιαφέροντος των Eυρωπαίων προς τους υποδουλωμένους Nεοέλληνες έπαιξε η ανακάλυψη του ελληνικού τοπίου από τους καλλιτέχνες στις αρχές του 19ου αιώνα. O Αγγλος αρχιτέκτων-αρχαιολόγος Charles Robert Cockerell (1788-1863), ο Γερμανός αρχιτέκτων βαρόνος Carl Haller v. Hallerstein (1774-1817), ο Λεττονός αρχαιολόγος και τοπιογράφος βαρόνος Otto Magnus von Stackelberg (1787-1834), ο Σουαβός ζωγράφος Jakob Linckh (1786-1841) και ο Δανός αρχαιολόγος Per Olaf Bröndstedt (1780-1842) πραγματοποίησαν το 1811-12 και μεγάλης έκτασης ανασκαφικές έρευνες στους ναούς της Aφαίας στην Aίγινα και του Eπικουρίου Aπόλλωνος στις Bάσσες της Φιγάλειας. Εφεραν μεταξύ άλλων στο φως τα γνωστά σημαντικότατα γλυπτά (τις αετωματικές συνθέσεις της Aφαίας και τη ζωφόρο των Bασσών), που κοσμούν σήμερα τα Mουσεία του Mονάχου και του Λονδίνου μαζί με άλλες ελληνικές αρχαιότητες.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ, ΠΙΝΑΚΕΣ, ΧΑΛΚΟΓΡΑΦΙΕΣ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ
O H.v.Hallerstein είχε επισκεφθεί το 1810 και τη Mεσσήνη και μας άφησε ένα σημειωματάριο με σχέδια σε μολύβι των οχυρώσεων και των ορατών τότε μνημείων της πόλεως, το οποίο φυλάσσεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου. Εχω στην κατοχή μου ένα αντίγραφο, το οποίο προτίθεμαι να δημοσιεύσω με σχόλια.
Oι μετέχοντες στις έρευνες της Aφαίας και της Φιγάλειας, ιδιαίτερα ο Otto M. v. Stackelberg, φιλοτέχνησαν σειρές από πίνακες τοπίων της Eλλάδας, τα οποία αποπνέουν την ιδιαίτερη γοητεία όχι της “ονειρικής κλασικής”, αλλά της υπαρκτής νεοελληνικής φύσης.
Στον Stackelberg οφείλονται και ορισμένες χαλκογραφίες από τη Mεσσηνία και τη Mεσσήνη, όπου εικονίζεται η Aρκαδική Πύλη: θέμα par excellence της αρχαίας πόλεως που επαναλαμβάνεται έκτοτε στερεότυπα.
“Στους σύγχρονους Eλληνες και όχι στις άψυχες πέτρες πρέπει ο φιλόσοφος να ανακαλύψει τα ίχνη των μεγάλων ανδρών που δεν υπάρχουν πια” έγραφε το 1806 ο M. Zallony στο βιβλίο του Voyage à Tine. Aνάλογες “νεοελληνικές” τάσεις εκφράζουν η ποίηση του Γερμανού Hölderlin, η απασχόληση του μεγάλου Goethe με τα κλέφτικα τραγούδια και οι περί “αναγέννησης” ιδέες του Aδαμάντιου Kοραή.
ΟΙ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ
Στο ίδιο πνεύμα εντάσσεται η ίδρυση της “Eταιρείας των Φιλομούσων” την 1η Σεπτεμβρίου 1813 στην Aθήνα, με στόχο την υποδοχή των ξένων ταξιδιωτών, την προστασία των μνημείων και την ενίσχυση των Σχολείων - όπως και η ομώνυμη Εταιρεία που ίδρυσε ο Ιωάννης Kαποδίστριας στη Bιέννη το 1815. Σε αυτήν εγγράφονται αμέσως μεγάλοι υποστηρικτές του Eλληνισμού, όπως ο τσάρος Aλέξανδρος και ο διάδοχος του γερμανικού θρόνου Ludwig, καθώς και φιλέλληνες, όπως ο αρχαιολόγος φίλος του Kοραή Friedrich Thiersch (1784-1860) και ο διακεκριμένος αρχιτέκτων της βαυαρικής αυλής Leo von Klenze (1784-1864), κύριος εκπρόσωπος του Νεοκλασικισμού στην αρχιτεκτονική, ρυθμός που μεταφυτεύθηκε άμεσα και με επιτυχία στην αστική αρχιτεκτονική των νεοελληνικών πόλεων.
Tο 1814 είχε ιδρυθεί από τον Kαποδίστρια στην Oδησσό και η “Φιλική Eταιρεία”, μια μυστική οργάνωση με στόχο την ένωση των απανταχού Eλλήνων και φιλελλήνων κάτω από κοινή ηγεσία, την προετοιμασία του απελευθερωτικού αγώνα και την κήρυξη του ελεύθερου ελληνικού κράτους, που πραγματοποιήθηκε τελικά στις 25 Mαρτίου 1821.
___________

Τετάρτη 7 Μαρτίου 2018

Η Καρύταινα όπως τη είδε ο Ευρωπαίος περιηγητής και την αγάπησε...



Η Καρύταινα όπως τη είδε ο Ευρωπαίος περιηγητής και την αγάπησε...

Ταξίδι στη «φανταστική» Ελλάδα από τον ευγενή Φον Μπράιντεμπαχ

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ
«Ελληνίδα αστή στα διαμερίσματά της», αποσπασμένη χαλκογραφία του 1714.

γράφει ο ΣΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ*
Οι περισσότεροι αναγνωρίζουν στην επωνυμία «Χάνδακας - Candia» μια ποικιλία κρασιών της Κρήτης. Λιγότεροι γνωρίζουν για την πολιορκία του Χάνδακα με την οποία η Κρήτη πέρασε από τους Ενετούς στους Οθωμανούς και ότι Χάνδακας ή Κάντια με πολλές παραφράσεις ονομαζόταν το σημερινό Ηράκλειο.
Η όμορφη πόλη του Ηρακλείου, όμως, ήταν που εντυπωσίασε τον Γερμανό ευγενή Μπέρχαρντ φον Μπράιντεμπαχ το 1483 και, τρία χρόνια μετά, τύπωσε ένα βιβλίο με τις περιηγητικές περιπέτειές του στη διαδρομή προς Αγίους Τόπου και μία από τις ξυλογραφίες που κοσμούσε τις σελίδες του ήταν η χρωματιστή Candia.
Πρόκειται για την πρώτη ρεαλιστική απεικόνιση ελληνικού τοπίου με την οποία έχει «ντυθεί» ο χώρος των περιοδικών εκθέσεων του Μουσείου Μπενάκη για να φιλοξενήσει τα «Ταξίδια στην Ελλάδα (15ος-19ος αι.)». Για πρώτη φορά παρουσιάζονται στο κοινό χάρτες, εκδόσεις και εικονογραφήσεις του ευρύτερου ελλαδικού χώρου από τη συλλογή του Ευστάθιου Φινόπουλου, η οποία θεωρείται μία από τις σημαντικότερες του είδους της διεθνώς. Ο κ. Φινόπουλος συγκέντρωνε και συνεχίζει να συγκεντρώνει υλικό με την τάξη και επιμέλεια «συλλέκτη γραμματοσήμων», όπως ανέφερε ο Γιώργης Μαγγίνης, μέλος της εκτελεστικής επιτροπής του μουσείου.
Στην έκθεση που περιλαμβάνει μόλις 200 έργα από τους χιλιάδες τόμους της συλλογής περιλαμβάνονται σπάνιες απεικονίσεις του ελληνικού τοπίου, όπως «Ο βομβαρδισμός της Αθήνας» του Φραντσέσκο Μοροζίνι, πτολεμαϊκοί χάρτες, αλλά και η πρώτη απεικόνιση της Αθήνας στο Χρονικό της Νυρεμβέργης, που είναι τελείως φανταστική και μοιάζει με μεσαιωνική πόλη. «Η χώρα μας από την αρχή απασχολεί το ευρωπαϊκό βλέμμα, κάτι που αργότερα μεταφράστηκε σε φιλελληνισμό», σημείωσε η Μίρκα Παλιούρα, εκ των επιμελητών της έκθεσης.
Μέσα από την έκθεση αναδεικνύονται επίσης η εξέλιξη του ταξιδιού, τα κίνητρα των περιηγητών και οι διαδρομές που ακολουθούσαν. Οι πιο συνηθισμένοι λόγοι μετακινήσεων ήταν για τον 15ο αιώνα προσκυνηματικοί με προορισμό τους Αγίους Τόπους των Ιεροσολύμων και αργότερα την Κωνσταντινούπολη. Ως «ελλαδικός χώρος» νοείται για την έκθεση μια ευρύτερη επικράτεια από τη σημερινή, που περιλαμβάνει χώρες των Βαλκανίων, τη Μικρά Ασία και τμήματα της Κάτω Ιταλίας. Οι ταξιδευτές ξεκινούσαν από τη Μασσαλία και τη Βενετία και ακολουθούσαν τις θαλάσσιες διαδρομές προς την Ανατολική Μεσόγειο με «σκάλες» τη Σικελία, τη Μάλτα, την Κέρκυρα, τα Κύθηρα, τη Σύρα και τη Σμύρνη. Ο ηπειρωτικός κορμός της Ελλάδας προστέθηκε στις περιηγήσεις αργότερα και κορυφώθηκε στον 19ο αιώνα, οπότε ξεκίνησαν οι πρώτες οργανωμένες εκδρομές και αυτό που αποκαλούμε «μαζικός τουρισμός».
​​Ταξίδια στην Ελλάδα, Μουσείο Μπενάκη, έως 29 Απριλίου.
____________

Αγνωστες καταγραφές της ταξιδιωτικής γραμματείας

ΒΙΒΛΙΟ // ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
γράφει η ΟΛΓΑ ΣΕΛΛΑ*
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:
Οι Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης έχουν στον κατάλογό τους μερικά από τα πιο σημαντικά βιβλία, ελληνικά ή ξένα. Με έδρα την Κρήτη, έχουν κερδίσει, εδώ και χρόνια, όχι μόνο την εμπιστοσύνη της επιστημονικής κοινότητας για την εγκυρότητα των εκδόσεών τους, αλλά και του αναγνωστικού κοινού. Αυτή τη φορά παραδίδουν στους αναγνώστες ένα βιβλίο που συγκεντρώνει το ενδιαφέρον και των ειδικών αλλά και του αναγνωστικού κοινού, που πάντα γοητεύεται από τα ταξίδια που κάποιοι ανήσυχοι ταξιδιώτες έκαναν τους προηγούμενους αιώνες, και πρώτοι κατέγραψαν τους τόπους, τους ανθρώπους και τις συνήθειές τους.
«Ταξίδι, γραφή, αναπαράσταση – Μελέτες για την ταξιδιωτική γραμματεία του 18ου αιώνα» είναι ο τίτλος, με επιμελήτρια την Ιλια Χατζηπαναγιώτη - Sangmeister. Μέσα από μερικά πολύ ενδιαφέροντα κείμενα, που προσεγγίζουν λησμονημένες ή άγνωστες καταγραφές της ταξιδιωτικής γραμματείας, διερευνάται το ταξίδι στον ελληνικό χώρο και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ως φαινόμενο. Και μαζί διερευνώνται οι συνθήκες διεξαγωγής αυτών των ταξιδιών και «διαβάζονται» οι περιηγήσεις ως πηγή για την πολιτισμική ιστορία, την ιστορία των εννοιών και των ιδεών, την ιστορία του καθημερινού βίου. «Εκτός από τον ελληνικό χώρο, η Οθωμανική Αυτοκρατορία περιελάμβανε μια ακόμα περιοχή με ξεχωριστή σημασία για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό: τους Αγίους Τόπους», προσθέτουν οι συγγραφείς του τόμου. 
Σ’ αυτή την έκδοση θα διαβάσουμε πολυπρισματικές αναλύσεις των κειμένων που έγραψαν εκείνοι οι περιηγητές και το πώς μας βοηθούν σήμερα να συνειδητοποιήσουμε πολλές πλευρές της τότε κοινωνίας, αλλά θα διαβάσουμε και σημαντικά αποσπάσματα από εκείνα τα κείμενα. Μια γεύση: «Στον δρόμο από την Αδριανούπολη προς την Ουγγαρία και την Πολωνία βρίσκει κανείς δύσκολα συντρόφους για το ταξίδι –και εδώ οι δρόμοι είναι πολύ πιο επικίνδυνοι απ’ ό,τι στην Ασία, κυρίως σε περιοχές με βουνά και δάση».

_________
*από την εφημερίδα "Η Καθημερινή" // 09.05.2015
http://www.kathimerini.gr/814490/article/politismos/vivlio/agnwstes-katagrafes-ths-ta3idiwtikhs-grammateias

Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018

1903: Σαν σήμερα πέθανε ο Παναγιώτης Ποταγός, ο μεγάλος Έλληνας εξερευνητής που αποθεώθηκε παντού

Όταν ένας γιατρός από τη Βυτίνα προσκλήθηκε στις Βρυξέλλες από τον βασιλιά του Βελγίου και πρόεδρο της Παγκόσμιας Γεωγραφικής Εταιρίας για να υπογράψει στη Χρυσή Βίβλο των Εξερευνητών, τη μεγαλύτερη διάκριση που μπορούσε να λάβει ένας εξερευνητής, το ελληνικό κράτος και πάλι δεν συγκινήθηκε.
Ο Λεοπόλδος Β’ τίμησε κι αυτός με τη σειρά του τον παραγνωρισμένο στον τόπο του Παναγιώτη Ποταγό, αν και εκείνος δεν θα άφηνε τους πολιτικάντηδες να του στερήσουν την παροιμιώδη φιλοπατρία του. Όταν του παρουσιάζουν τη Βίβλο των Εξερευνητών και είναι έτοιμος να περάσει στην Ιστορία απαθανατίζοντας το όνομά του στους αιώνες, εκείνος αρκείται να χαράξει δυο λέξεις.
«Εις Έλλην», υπογράφει, αφήνοντας έτσι το όνομά του υποσημείωση στην ιστορία των μεγάλων ανακαλύψεων. Κληροδότησε όμως στην αγαπημένη του πατρίδα, την Ελλάδα, την ύψιστη τιμή, καθώς κανείς άλλος Έλληνας δεν θα έμπαινε ποτέ στη Χρυσή Βίβλο των Εξερευνητών!
Ο Ποταγός το παραδεχόταν εξάλλου χωρίς περιστροφές: «Διακινδύνευσα τη ζωή μου για την τιμή της χώρας μου, που δεν πρέπει να αντιπροσωπεύεται μόνο από το έδαφός μας και τα ένδοξα ερείπιά μας, αλλά από εμάς τους ίδιους στην προσπάθειά μας να γίνουμε αντάξιοι των προγόνων μας».
Πώς βρέθηκε όμως ένας Έλληνας από την Αρκαδία στη μεγάλη εξερευνητική περιπέτεια του 19ου αιώνα, ως κάτι εντελώς μοναδικό και παράδοξο για την ιστορία του τόπου μας; Ήταν μάλλον η εντελώς ιδιαίτερη προσωπικότητα και η ιδιόμορφη ιδιοσυγκρασία του Ποταγού που τον έκαναν να αψηφήσει τη ζωή του για να αφήσει τη σφραγίδα του στις ριψοκίνδυνες περιηγήσεις της εποχής του, βάζοντας από το παράθυρο την Ελλάδα στον χάρτη των χωρών που πήραν μέρος στις μεγάλες εξερευνήσεις του 19ου αιώνα.
Μια Ελλάδα που δεν φάνηκε ποτέ να συγκινείται από τους άθλους του αρκά γιατρού, στεκόμενη συχνά εμπόδιο στον περιπετειώδη δρόμο του. Ό,τι έκανε εξάλλου, το έκανε πάντα με δικά του έξοδα και παρά τους επαίνους και τις τιμές από την Ευρώπη, το ελληνικό κράτος κώφευε πάντα στον μεγάλο πολίτη του.
Παρά το γεγονός ότι ήταν ο σημαντικότερος -αν όχι ο μόνος- έλληνας περιηγητής των νεότερων χρόνων και ο μόνος αναμφίβολα που δικαιούταν τον χαρακτηρισμό του εξερευνητή. Τα ταξίδια που πραγματοποίησε στην Κεντρική Ασία και τα κεντρο-ανατολικά της Αφρικής κατά τη δεκαπενταετία 1868-1883 τον έβαλαν στο κάδρο των σημαντικότερων περιηγητών του αιώνα του και προμήθευσαν το υλικό για τον πρώτο (και μοναδικό τελικά) τόμο των 700 σελίδων «Περιηγήσεών» του, που εξέδωσε με μεγάλες περιπέτειες και την πολιτεία απέναντί του το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1883, για να ακολουθήσει δύο χρόνια αργότερα και η γαλλική έκδοσή του στο Παρίσι.
Στην πρώτη του περιήγηση στην Ασία, ο Ποταγός ξεκίνησε από τη Συρία και αφού πέρασε από το Ιράκ, την Περσία και το Αφγανιστάν, διέσχισε τους ορεινούς όγκους του Ινδικού Καυκάσου και του Παμίρ και συνέχισε μέσα στην έρημο Γκόμπι, τη Βόρεια Κίνα και τη Μογγολία για να καταλήξει τελικά στην Ανατολική Σιβηρία! Αφού όργωσε την ασιατική ήπειρο, κατάφτασε στην Αγία Πετρούπολη και από εκεί στην Οδησσό και την Κωνσταντινούπολη.
Στο δεύτερο ταξίδι του, ξεκίνησε από το Σουέζ της Αιγύπτου και αφού περιηγήθηκε στις βορειοδυτικές περιοχές της Ινδίας, τα νότια της Περσίας και το Αφγανιστάν, επέστρεψε στο Κάιρο για να επιδοθεί στην τρίτη του εξερευνητική αποστολή. Από το Κάιρο κατευθύνθηκε νότια αυτή τη φορά και περνώντας από το Σουδάν έφτασε στην Κεντρική Αφρική, μέχρι τις βόρειες περιοχές του Κονγκό, προχωρώντας ακόμα πιο πέρα και από τον σπουδαίο γερμανό εξερευνητή Σβάινφουρτ.
Τα αδιανόητα για την εποχή ταξίδια του Ποταγού τον έκαναν τελικά αστέρι του γεωγραφικού κόσμου, εκτός Ελλάδας πάντοτε. «Νέο Μάρκο Πόλο», τον αποκαλεί ο σπουδαίος Φώτης Κόντογλου στο βιβλίο του «Φημισμένοι άντρες και λησμονημένοι», περιγράφοντάς τον κάπως έτσι:
«Ὁ Παναγιώτης Ποταγὸς (1827-1903) τὰ ἔβαλε μὲ τὴν Παγκόσμια Γεωγραφικὴ Ἑταιρεία ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν Ἀγγλικὴ Γεωγραφικὴ Ἑταιρεία γιὰ τὶς ἀνακρίβειες ποὺ ἔγραφαν. Δὲν δίστασε νὰ καταγγείλει τὸν Μᾶρκο Πόλο γιὰ ἀνακρίβειες καὶ ψεύδη ποὺ εἶχε γράψει γιὰ τὰ ταξίδια του. Αὐτὸς ἦταν καὶ ὁ λόγος τῆς μεγάλης του ἀντιπαράθεσης μὲ τὴν Γεωγραφικὴ Ἑταιρεία τῆς Μεγάλης Βρετανίας. Ἡ Γαλλικὴ Γεωγραφικὴ Ἑταιρεία δέχτηκε τὶς θέσεις του καὶ τὸ ὄνομά του τοποθετήθηκε δίπλα σὲ αὐτὰ τῶν Λίβιγκστων καὶ Στάνλεη. Τελείωσε τὸ μεγάλο του ταξίδι πηγαίνοντας στὸ Σινᾶ γιὰ νὰ περιεργαστεῖ τὸ δρομολόγιο τοῦ Μωυσῆ, βαστώντας στὸ χέρι ὄχι πιὰ κανέναν ἀρχαῖο Ἕλληνα, μὰ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Καταστάλαξε στὰ Ἄδανα καὶ γύρισε στὴν Ἀθήνα στὶς 14 Φεβρουαρίου 1873. Στὴν Ἀθήνα δὲν κατάφερε νὰ γίνει διευθυντὴς στὴν Ἐθνικὴ Βιβλιοθήκη γιὰ νὰ μπορέσει νὰ γράψει μὲ τὴν ἡσυχία του γιὰ τὰ ταξίδια του. Κατέληξε στὴν Κέρκυρα».
Πόσο ιδιαίτερη περίπτωση πατριώτη ήταν όμως ο Ποταγός, ο οποίος ήθελε να δοξάσει την Ελλάδα σε έναν τομέα που δεν είχαν καν ακούσει το όνομά της, το πρώτο κίνητρο όπως μας λέει για τα ταξίδια του, και ταυτοχρόνως παραθέτει ως δεύτερο κίνητρο την ανάγκη φυγής από μια ελληνική πολιτική πραγματικότητα που τον απογοήτευε βαθιά. Οι κατοπινές του μάχες με την κυβέρνηση του Χαριλάου Τρικούπη και τον ίδιο προσωπικά θα δικαίωναν την απέχθεια που ένιωθε ο Ποταγός για τα πολιτικά τζάκια που κυβερνούσαν την Ελλάδα.
Η αδιαφορία -και συχνά εχθρότητα- εκ μέρους των ελληνικών αρχών μπορεί να ερμηνευτεί τόσο από την έντονα αντικυβερνητική στάση του Ποταγού όσο και από το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος λειτουργούσε περίπου ως βρετανικό προτεκτοράτο και οι Βρετανοί εχθρεύονταν θανάσιμα τον Ποταγό για τις αντι-αποικιοκρατικές του θέσεις.
Κι έτσι πέρασε άγνωστος στη νεοελληνική ιστορία ένας άνθρωπος που δόξασε τον τόπο του και έκανε ό,τι έκανε για τη γαλανόλευκη…

Πρώτα χρόνια

panandgpapantoogogss1
Ο Παναγιώτης Ποταγός γεννιέται το 1839 στη Βυτίνα της Αρκαδίας, όπου ορφάνεψε από πατέρα σε ηλικία μόλις έξι μηνών. Η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε σύντομα και η νέα οικογένεια ζούσε τώρα με τα οχτώ της παιδιά στη Στεμνίτσα. Ο Παναγιώτης φοίτησε στο φημισμένο σχολείο της Βυτίνας, όπου έθεσε τις βάσεις για την πλατιά και ευρύτατη μόρφωσή του. Όπως μας λέει μάλιστα και ο ίδιος, ήταν στην πατρική βιβλιοθήκη που ήρθε σε επαφή με το πνεύμα, καθώς έπεσαν στα χέρια του από μικρός τόσο μια «Μαθηματική Γεωγραφία» όσο και πλήθος αρχαίων συγγραφέων και νεότερων φιλοσόφων.
Η αγάπη του για τη γεωγραφία και τις περιηγήσεις είχε ενδεχομένως τις ρίζες της στα βιβλία αυτά της παιδικής του ηλικίας και ειδικά στους αρχαίους γεωγράφους και ιστορικούς συγγραφείς που τόσο καλά φαίνεται να γνωρίζει. Τελειώνοντας το σχολείο, έρχεται στην Αθήνα για να σπουδάσει ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, απ’ όπου αναγορεύεται διδάκτωρ ιατρικής.
Με υποτροφία από τον Μαυροκορδάτειο Διαγωνισμό, αναχωρεί κατόπιν για το Παρίσι θέλοντας να εμβαθύνει τις επιστημονικές του γνώσεις. Στη γαλλική πρωτεύουσα θα γίνει πρώτη φορά γνωστός, κατά τη διάρκεια της πανδημίας χολέρας που εκδηλώθηκε στο Παρίσι. Ο νεαρός έλληνας γιατρός διακρίνεται για την αλτρουιστική του δράση στη μεγάλη αρρώστια, αποσπώντας όχι μόνο την εκτίμηση και τον σεβασμό των γάλλων συναδέλφων του αλλά και τιμές της γαλλικής κυβέρνησης.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1866, άσκησε για ένα χρόνο το λειτούργημα του γιατρού στο χωριό του, τη Στεμνίτσα, αν και μέχρι τότε είχε μπει ο σπόρος των εξερευνητικών ταξιδιών. Ήξερε ωστόσο πως οι οικείοι του θα ήταν αντίθετοι σε μια τέτοια ριψοκίνδυνη προοπτική, γι’ αυτό και χρησιμοποίησε ένα τέχνασμα για να φύγει από το χωριό.
Στις 12 Νοεμβρίου 1867 ήταν να επιστρέψουν στην Ελλάδα ο Γεώργιος Α’ και η σύζυγός του Όλγα, μετά τον γάμο τους στην Αγία Πετρούπολη. Την προηγούμενη ακριβώς μέρα, την ώρα που η οικογένεια γευμάτιζε στην τραπεζαρία, ο Ποταγός ενημερώνει τους γονείς του πως θα έφευγε την επομένη για την Αθήνα προβάλλοντας σαν δικαιολογία τη βασιλική άφιξη αλλά και την αγορά επιστημονικών βιβλίων. Το τρικ έπιασε, αν και αυτή θα ήταν η στερνή φορά που θα έβλεπε τους γονείς του…

Τα απίστευτα ταξίδια και οι πολιτικές περιπέτειές του

panandgpapantoogogss2
Ο τολμηρός εξερευνητής αρχίζει τον κύκλο των περιηγήσεών του το 1868, περνώντας τα επόμενα 15 χρόνια σε μέρη άγνωστα και επικίνδυνα. Κατά το διάστημα αυτό διέσχισε όπως είπαμε δύο φορές την ασιατική ήπειρο και έφτασε στις άγνωστες και αφιλόξενες εκτάσεις της Αφρικής, πολύ πιο πέρα από τα σημεία που είχαν εξερευνήσει μεγάλοι ευρωπαίοι περιηγητές του 19ου αιώνα.
Ξεκινώντας την περιήγησή του ο σύγχρονος αυτός Αργοναύτης ακολουθεί τα χνάρια του μακεδόνα στρατηλάτη Αλεξάνδρου, διαγράφοντας την ιστορική του πορεία στα βάθη της Ασίας. Δεν παραλείπει να διορθώσει τις αναφορές των χρονογράφων που σχετίζονταν με την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αναζητεί παντού την ελληνικότητα και ψάχνει για ελληνικά δάνεια στη γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα των ασιατικών πολιτισμών.
Και παθαίνει την πλάκα του βλέποντας παντού χαραγμένα στην αραβόφωνη Ασία τα ίχνη του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού! Η ελληνικότητά του μετατρέπεται σε διαβατήριο που του ανοίγει πόρτες, καθώς πρίγκηπες και βασιλιάδες που συναντά έχουν γνώση περί αρχαίας Ελλάδας και τον καλωσορίζουν ως απόγονο των αλεξανδρινών.
Η συμβολή του Ποταγού στη γεωγραφική γνώση της εποχής του, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στην περιοχή της Κεντρικής Ασίας, κρίθηκε ιδιαιτέρως σημαντική παρά τις αρχικές αντιδράσεις. Αδιαμφισβήτητη ήταν και η αξία της εθνολογικής-ανθρωπολογικής πτυχής του έργου του, το οποίο αναγνώρισε πρώτη η Γεωγραφική Εταιρία των Παρισίων. Ο Ποταγός δεν χρησιμοποιούσε όμως τις καθιερωμένες γεωγραφικές μεθόδους του καιρού, όπως τα αστρονομικά και βαρομετρικά όργανα μέτρησης και υπολογισμού, κι έτσι θεωρήθηκε εν πολλοίς ερασιτέχνης γεωγράφος από την επιστημονική κοινότητα της Ευρώπης.
panandgpapantoogogss3
Παρά ταύτα τα πορίσματα της εμπειρικής του μεθόδου έγιναν τελικά δεκτά, αν και το έργο του κατακρίθηκε και για την αντι-αποικιοκρατική ματιά του δημιουργού του, καθώς οι Βρετανοί τον σιχαίνονταν πραγματικά και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να υπονομεύσουν την ακρίβεια των παρατηρήσεών του.
Σε επιστολή του στον βασιλιά του Βελγίου (και πρόεδρο όπως είπαμε της Παγκόσμιας Γεωγραφικής Εταιρίας), ο Ποταγός στιγμάτιζε την ερήμωση της Αιθιοπίας εξαιτίας του δουλεμπορίου προτείνοντας πρακτικές λύσεις, μέσω εμπορίου κυρίως, για την άνθιση της περιοχής. Ο έλληνας περιηγητής προσπάθησε να αποτρέψει την κατάφωρη λεηλασία της αποικιοκρατίας του 19ου αιώνα και να εγκαθιδρύσει ένα μοντέλο από το οποίο θα ωφελούνταν εξίσου και η αφρικανική γη. Το στοιχείο αυτό δεν μπορούσε παρά να εντείνει την καχυποψία και την υποτίμηση που αντιμετώπισε ο Ποταγός από την πλευρά της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, στοιχεία που εκφράστηκαν κυρίως από τη Βασιλική Γεωγραφική Εταιρία του Λονδίνου.
«Εννόησα ότι ενέπεσα εν Λονδίνω εις χείρας εγωισμού, φθόνου και ασπλαχνίας», γράφει εκείνος αναφερόμενος στη συνάντηση και την επιστημονική φιλονικία που είχε με δύο εξέχοντα μέλη της Γεωγραφικής Εταιρίας, στον λαιμό των οποίων καθόταν το γεγονός ότι ο Ποταγός είχε ανατρέψει την αυθεντικότητα του δρομολογίου του Μάρκο Πόλο! Τα ταξίδια του έλληνα περιηγητή έγιναν μάλιστα σε περιοχές που ανήκαν στη Βρετανική Αυτοκρατορία ή την ευρύτερη βρετανική σφαίρα επιρροής και οι Άγγλοι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τον δυσκολέψουν, βάζοντας ακόμα και τον αποικιοκρατικό Τύπο της Ινδίας να τον λοιδορήσει!
Στη Γαλλία βέβαια το έργο του έγινε δεκτό με ενθουσιασμό και ο ίδιος αντιμετωπίστηκε με εκτίμηση και αποδοχή. Η Γεωγραφική Εταιρία των Παρισίων δημοσίευσε εξάλλου το άρθρο του για τη δύσκολη διάβαση του Παμίρ, όπως άλλωστε αργότερα και το περιηγητικό σύγγραμμά του. Ο γενικός γραμματέας της Εταιρίας που είχε αμφισβητήσει αρχικά τον εμπειρικό ορισμό γεωγραφικών θέσεων που έκανε ο Ποταγός χωρίς τη χρήση αστρονομικών εργαλείων, τον συνεχάρη κατόπιν ενθουσιασμένος, όταν γάλλοι περιηγητές επιβεβαίωσαν πλήρως τις θέσεις του Ποταγού για την περιοχή γύρω από τον Νείλο.
panandgpapantoogogss4
Φίρμα του γεωγραφικού κόσμου έγινε μέσω της πανδύσκολης διάβασης του Παμίρ και της εξερεύνησης της ευρύτερης περιοχής. Πέρα από τον προσωπικό του άθλο, ο Ποταγός κατέρριψε πολλές ανυπόστατες αναφορές του Μάρκο Πόλο για τις περιοχές αυτές, που συνέχιζαν για την Ευρώπη να θεωρούνται αξιόπιστες.
Ευρωπαίος εξάλλου δύσκολα μπορούσε να πατήσει το πόδι του εκεί, όχι μόνο λόγω των δυσχερών φυσικών συνθηκών, αλλά κυρίως εξαιτίας της εχθρότητας με την οποία αντιμετωπίζονταν οι δυτικές δυνάμεις και οι αποστολές τους. Η ελληνική υπηκοότητα λειτουργούσε ως διαβατήριο για τον Ποταγό στα μέρη αυτά, εξαιτίας της αλεξανδρινής κληρονομιάς, και το συγκριτικό αυτό πλεονέκτημα ο Ποταγός το αξιοποίησε πλήρως.
Ο ίδιος φιλοξενήθηκε εξάλλου στις αυλές όλων των εμίρηδων του Αφγανιστάν και παρείχε τις πρώτες ασφαλείς πληροφορίες για την άγνωστη ασιατική χώρα. Πέρα από το καθαρά γεωγραφικό του έργο, ο πολυμαθής Ποταγός επιχείρησε να συνδέσει τους τόπους και τους λαούς τους με τις αναφορές που περιέχονται στην αρχαία γραμματεία, από τον Όμηρο και τον Ηρόδοτο μέχρι τον Φλάβιο Αρριανό, τον Πτολεμαίο και τον Στράβωνα.
Οι παρατηρήσεις του είχαν και ιδιαίτερο ελληνικό ενδιαφέρον, καθώς ο Ποταγός επιβεβαίωσε πρώτος την επιβίωση ελληνικών πολιτισμικών στοιχείων στις άγνωστες αυτές γωνιές της Ασίας. Στην Εράτ του Δυτικού Αφγανιστάν, για παράδειγμα, αναφέρει ότι χρησιμοποιούνται ακόμα πλήθος ελληνικών λέξεων αλλά και το στάδιο ως μονάδα μέτρησης! Στην Καμπούλ και τη Φεϊζαμπάτ, μας λέει, οι εμίρηδες είχαν μεταφράσεις των αρχαίων Ελλήνων και ακολουθούσαν το αστρονομικό σύστημα του Πτολεμαίου, τα «Φυσικά» του Αριστοτέλη, την ιατρική του Ιπποκράτη και του Γαληνού, ενώ ο Πλάτωνας είχε σχεδόν αγιοποιηθεί.
panandgpapantoogogss6
Ταυτοχρόνως, παρέχει πληροφορίες για αρχαιολογικά ευρήματα, ελληνικά νομίσματα και ήθη και έθιμα των λαών του Αφγανιστάν με ξεκάθαρες ελληνικές καταβολές, ιδιαίτερα σε λαούς απίστων που δεν είχαν ακόμα εξισλαμιστεί. Ο Ποταγός είχε την τύχη να γνωρίσει τα κατάλοιπα του ελληνικού πολιτισμού στα βάθη της Ασίας δύο δεκαετίες πριν από τον υποχρεωτικό εξισλαμισμό όλων των φυλών (1896), κίνηση που εξαφάνισε τα περισσότερα ελληνικά δάνεια.
Αυτά τα πολύτιμα (ιδιαιτέρως για τον τόπο μας) πολιτισμικά στοιχεία είχε σκοπό να τα εκδώσει στον δεύτερο τόμο των «Περιηγήσεών» του και αποτελεί στα σίγουρα μεγάλο πλήγμα για τη χώρα μας το γεγονός ότι κατάφερε να εκδώσει μόνο τον πρώτο τόμο, που μένει στην απλή εξιστόρηση των ταξιδιών του.
Και ήταν η μικροψυχία του νεοελληνικού κράτους αυτή, σε πείσμα μάλιστα των τόσων επίμονων προσπαθειών και των έντονων διαβημάτων του Ποταγού, που στάθηκε εμπόδιο στην έκδοση του δεύτερου τόμου, στερώντας από τη νεοελληνική βιβλιογραφία έναν πολύτιμο θησαυρό.
Κατά τον Φώτη Κόντογλου, που έφτιαξε μια βιογραφία του Ποταγού (στο έργο του «Φημισμένοι άντρες και λησμονημένοι»), τα ανέκδοτα χειρόγραφα του Ποταγού που βρισκόταν στο σπίτι του στις Νυμφές της Κέρκυρας καταστράφηκαν από τους κληρονόμους του: «Γύρεψα να ’βρω τίποτα τετράδια γραμμένα από το χέρι του, μα μου ’πανε πως δεν υπάρχουνε, γιατί, σα μάθανε οι συγγενείς του από τη Βυτίνα πως πέθανε, πήγανε στις Νυφές για να τον κληρονομήσουνε, και μη βρίσκοντας τα πετράδια και τα πλούτη, που νομίζανε πως είχε κρυμμένα, ξεσκίσανε από τη μανία τους ό,τι χαρτιά πέσανε στα χέρια τους».
Κι έτσι μάθαμε για το κορυφαίο του επίτευγμα, την ανακάλυψη του μεγάλου ποταμού Μπόμου της σημερινής Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας, άγνωστου και μη καταγεγραμμένου στους χάρτες της εποχής (1887), όχι όμως και για το ελληνικό στοιχείο στην Περσία και το Αφγανιστάν που επιβίωνε ακόμα στα χρόνια του!
Αυτός ο πολεμικός τρόπος με τον οποίο τον αντιμετώπισε η ελληνική κυβέρνηση, παρά τους επαίνους που έρχονταν βροχή από το εξωτερικό, θα ήταν η τελευταία περιπέτεια της ζωής του…

Τελευταία χρόνια

panandgpapantoogogss5
Χωρίς την παραμικρή συνδρομή των ελληνικών κυβερνήσεων, ο Ποταγός έφτασε στις εσχατιές του κόσμου και δόξασε την Ελλάδα. Το κράτος όμως, αντί να τον αγκαλιάσει, του γύρισε αυθάδικα την πλάτη. Το ίδιο έκανε ακόμα και όταν τον κάλεσε ο Λεοπόλδος Β’ να γράψει το όνομά του στη Χρυσή Βίβλο των Εξερευνητών, δίπλα στα κορυφαία ονόματα όλων των εποχών, και εκείνος υπέγραψε ως «ένας Έλληνας».
Μετά τις Βρυξέλλες, περιηγήθηκε στο Παρίσι, τη Μασσαλία και έφτασε στην Αλεξάνδρεια, κι αυτό για να ανιχνεύσει το δρομολόγιο του Μωυσή αυτή τη φορά. Από το Σινά έφτασε στη Δαμασκό και κατέληξε στα Άδανα της Κιλικίας. Εκεί πέρασε τον επόμενο χρόνο, στέλνοντας ένα νέο του σύγγραμμα στο Υπουργείο Παιδείας για αξιολόγηση. Στο συνοδευτικό υπόμνημα καλούσε την κυβέρνηση να το εκδώσει μόνο εφόσον το έβρισκε σημαντικό για το έθνος και ωφέλιμο για την επιστήμη.
Στους 15 μήνες που πέρασε στα Άδανα απάντηση δεν πήρε φυσικά. Παρά τα πέντε διαβήματά του. Απελπισμένος και εξοργισμένος, επιστρέφει στις 14 Φεβρουαρίου 1883 στην Αθήνα έπειτα από απουσία δεκαπέντε ετών. Κάποια στιγμή ο Ποταγός έφτασε μέχρι και τον βασιλιά για να του εκθέσει τα παράπονά του για τη στάση του Υπουργείου Παιδείας.
Ο Γεώργιος Α’ του υποσχέθηκε πως θα έστελνε την αναφορά του στον υπουργό και σύντομα θα είχαν απάντηση. Δεν είχαν όμως! Ο Ποταγός πήγαινε πια από τον γραμματέα του υπουργείου στον υπασπιστή του βασιλιά και τανάπαλιν. Εκείνοι τον έκαναν μπαλάκι και για να τον ξεφορτωθούν, του έλεγαν πως πρέπει να περιμένει.
panandgpapantoogogss7
Κάποια στιγμή, περνώντας από γραφείο σε γραφείο και από ειδικό σύμβουλο σε επιστημονικό συνεργάτη, κατάφερε να φτάσει στον υπουργό Παιδείας της κυβέρνησης Τρικούπη, τον Δημήτριο Βουλπιώτη, κι αυτό για να ξεδιαλύνει το μυστήριο με τα χειρόγραφά του που δεν μπορούσε να βρει κανείς. Τα είχαν πετάξει πράγματι στα σκουπίδια!
Ένα μικρό μέρος από αυτά σώθηκε τελικά, αν και είχαν χαθεί πολλές σελίδες με ανεκτίμητους και άγνωστους στην Ευρώπη θησαυρούς.
Οι περιπέτειές του με την ελληνική γραφειοκρατία δεν θα είχαν τέλος εδώ. Λίγο αργότερα συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό Τρικούπη και τον υπουργό του Βουλπιώτη και τόλμησε να τους ζητήσει να τον διορίσουν έφορο στην Εθνική Βιβλιοθήκη, δεδομένου ότι είχε περιέλθει σε δυσχερή οικονομική θέση. Η απάντηση ήταν και πάλι αρνητική.
Αφού μάζεψε ό,τι χειρόγραφό του μπόρεσε να βρει στο χαρτομάνι του υπουργείου, πήγε κατόπιν στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για να δει τι είχε γίνει εκείνο το εκτενές κείμενο που τους είχε αποστείλει η Γεωγραφική Εταιρία Παρισίων πριν από τέσσερα χρόνια. Οι Γάλλοι συνιστούσαν μάλιστα, σε συνοδευτικό υπόμνημά τους, στη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου την άμεση έκδοση του σπουδαίου αυτού συγγράμματος!
Ο πρύτανης Παναγιώτης Κυριακός αναζήτησε τον ογκώδη φάκελο στα αρχεία της Πρυτανείας και τον βρήκε τελικά έπειτα από κοπιώδεις έρευνες. Κανείς δεν το είχε διαβάσει φυσικά! Ο πρύτανης το διάβασε όμως και δεν πίστευε πως κάποιος Έλληνας είχε γράψει κάτι τόσο σημαντικό, έναν σωστό εθνικό θησαυρό.
panandgpapantoogogss9
Το πόνημα του Ποταγού προκρίθηκε τελικά μετά κόπων και βασάνων για έκδοση, χρειαζόταν όμως η χρηματοδότηση του Υπουργείου Παιδείας. Ο πρύτανης επισκέφθηκε τον υπουργό Βουλπιώτη, του ανακοίνωσε της απόφαση της Συγκλήτου και ζήτησε τη συνδρομή της πολιτείας για την έκδοση του βιβλίου, μιας και ο Ποταγός δεν είχε πλέον μία λόγω των πολύχρονων εξερευνητικών του ταξιδιών. Η απάντηση του Βουλπώτη ήταν και πάλι αρνητική: «Περίμενε τόσα χρόνια. Ε, ας περιμένει μερικά ακόμα!».
Ο πρώτος τόμος των «Περιηγήσεων» εκδόθηκε τελικά από το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1883, ενώ δύο χρόνια αργότερα ακολούθησε και η γαλλική έκδοσή του στο Παρίσι (Dix annees de voyages dans l’Asie centrale et l’Afrique equatoriale). Από τα τέσσερα κεφάλαια στα οποία διαιρείται ο πρώτος αυτός τόμος του Ποταγού, μόνο τα δύο πρώτα αφορούν στην εξιστόρηση των τριών μεγάλων ταξιδιών του σε Ασία και Αφρική. Το τρίτο, που ονομάζει «Ιστορικόν», είναι μια συγκριτική μελέτη για τις χρονολογίες των αρχαίων λαών, ενώ στο τέταρτο («Φυσικόν») ο Ποταγός καταγίνεται με την ερμηνεία διάφορων -μετεωρολογικών κυρίως- φαινομένων.
panandgpapantoogogss8
Ο σπουδαίος έλληνας εξερευνητής αποσύρθηκε πικραμένος, απογοητευμένος και πάμφτωχος σε χωριό της Κέρκυρας, όπου άφησε την τελευταία του πνοή το 1903. Έκτοτε όλοι τον ξέχασαν, αν και το όνομά του θα μπορούσε κάλλιστα να διδάσκεται πλάι στους μεγάλους εξερευνητές όλων των εποχών. Τιμήθηκε από τη γαλλική κυβέρνηση, τη Γεωγραφική Εταιρία της Γαλλίας και τον βασιλιά του Βελγίου, Λεοπόλδο Β’, ο οποίος έσπευσε να δώσει το όνομά του σε κεντρική αρτηρία της πόλης Ισίρο του (βελγικού τότε) Κονγκό…
Ο Κόντογλου το λέει καλύτερα: «Ἕνας τέτοιος περιφρονημένος καὶ λησμονημένος εἶναι κι᾿ ὁ Παναγιώτης Ποταγός, ὁ νέος Μᾶρκος Πόλος. Πῆγε ἀπὸ τὴ Μικρὰ Ἀσία ἴσαμε τὸ Πεκίνο μὲ τ᾿ ἄλογο καὶ μὲ τὰ ποδάρια, κατόρθωμα ποὺ δὲν τὤκανε κανένας πρὶν ἀπ᾿ αὐτόν, ὕστερα ταξίδεψε στὴν Περσία, στὴν Ἰνδία κι ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο τράβηξε μέσα στὴν Ἀφρικὴ ἴσαμε τὴν καρδιά της καὶ μολοταῦτα πέθανε λησμονημένος καὶ πικραμένος, γιατὶ οἱ σοβαροὶ ἄνθρωποι, ποὔπαμε πρωτύτερα, τὸν πήρανε στ᾿ ἀλαφριά, ἐπειδὴς «δὲν ἦτο σοβαρὸς ἐπιστήμων», μὲ βαρόμετρα καὶ μὲ θερμόμετρα καὶ μὲ ματογυάλια»…
newsbeast.gr

Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 2018

"Η Ελλάδα του Όθωνα" του Edmond About

   ΝΕΕΣ  ΕΚΔΟΣΕΙΣ  






"Η Ελλάδα του Όθωνα"
του Edmond About
Μεταφραστής: Αριστέα Κομνηνέλλη
Πρόλογος: Τάκης Θεοδωρόπουλος
Σελίδες: 448, εκδόσεις Μεταίχμιο
Ημερομηνία Έκδοσης: 18/01/2018

Ο γάλλος περιηγητής Εντμόντ Αμπού εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1851 και κατά τη διάρκεια της τετραετούς παραμονής του περιόδευσε σε όλη τη χώρα. Επιστρέφοντας στο Παρίσι, δημοσίευσε το βιβλίο του Grece Contemporaine στο οποίο σχολιάζει, με αρκετά επικριτικό πνεύμα, την πολιτική και κοινωνική κατάσταση της Ελλάδας εκείνη την περίοδο. 
Πρόκειται για την κριτική ματιά ενός φιλέλληνα που δεν μπορεί παρά να εντοπίσει τα αντιφατικά στοιχεία της ελληνικής ταυτότητας, χωρίς να παραγνωρίζει τα επιτεύγματα αλλά και χωρίς να αγνοεί τα ελαττώματα. Ένα από τα πιο εμβληματικά έργα για την Ελλάδα του 19ου αιώνα, μία διεισδυτική παρουσίαση των δεινών που ταλανίζουν τη χώρα στη διάρκεια των δύο τελευταίων αιώνων, μέσα από τη ματιά ενός ξένου σχολιαστή. 
Ποια είναι η Ελλάδα του Αμπού; Κατ’ αρχάς ανήκει σ’ αυτή τη γενιά των μορφωμένων Γάλλων που έβλεπαν την Ελλάδα σαν όνειρο. Απογοητεύεται από την πραγματικότητα όταν ξυπνάει από το όνειρό του; Η καθαρότητα της ματιάς του, η διαύγεια δεν προδίδει απογοήτευση... Ο Αμπού μάς έχει κληροδοτήσει μια από τις πιο καθαρές και διαυγείς περιγραφές της χώρας μας, και του λαού μας, στα πρώτα βήματα της σύγχρονης Ιστορίας της. Και παρατηρήσεις λεπτές που μπορεί να του κόστισαν σε δημοφιλία στα μέρη μας, αποτελούν όμως ένα πρώτης τάξεως υλικό για τη δική μας αυτογνωσία.

___________
από τον πρόλογο του Τάκη Θεοδωρόπουλου